ใบไม้

ขณะนี้เรานั่งอยู่ในป่าที่สงบ ที่นี่ไม่มีลม ใบไม้จึงนิ่ง เมื่อใดที่มีลมพัด ใบไม้จึงไหวปลิวจิตก็ทำนองเดียวกับใบไม้ เมื่อสัมผัสกับอารมณ์มันก็สะเทือนไปตามธรรมชาติของจิต เรายิ่งรู้ธรรมะน้อยเพียงไร ใจก็จะรับความสะเทือนได้มากเพียงนั้น รู้สึกเป็นสุขก็ตายด้วยความสุข รู้สึกเป็นทุกข์ก็ตายด้วยความทุกข์อีก มันจะไหลไปเรื่อย ๆ

ที่มา--veera เหลืองชมภูเหนือหัวชาวไทย