๑. บุคคลที่ต้องหลีกเลียง …
เป็นผู้ที่ไม่รู้อะไรเลย (ประเภทไม่รู้แล้ว ยังไม่ยอมรับรู้อีกด้วย) ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนไม่รู้อะไรเลย ..
คือเป็นผู้ที่ไม่รู้ว่า ชีวิตคืออะไร ตนเองกำลังทำอะไรอยู่ และทำไปเพื่ออะไร ทำแล้วมีผลอย่างไร
สรุปได้ว่า เป็นผู้ที่ไม่มีเป้าหมายในชีวิต บุคคลประเภทนี้จัดได้ว่าเป็น คนโง่ ที่เราควรหลีกเลี่ยง
๒. บุคคลที่น่าสงสาร
เป็นผู้ที่ควรสอน …เพราะเป็นบุคคลที่ไม่รู้อะไร (และยอมรับว่าไม่รู้) ไม่เคยรู้เรื่องกรรม-วิบาก คือ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนเองเป็นอยู่ทุกวันนี้มาจากเหตุอะไร หรือสิ่งที่กำลังทำอยู่จะให้ผลอย่างไร
บุคคลประเภทนี้จัดได้ว่าเป็น ผู้ที่ไร้เดียงสา น่าสงสาร น่าที่จะสอนให้เขาได้รู้จักความจริงของชีวิต
๓. บุคคลที่ต้องคอยปลุกเขาให้ตื่น …
บุคคลประเภทนี้มีความรู้ เป็นผู้ที่ศึกษามาก เรียนรู้เรื่องชีวิต แต่เมื่อจะต้องนำธรรมะมาใช้ ปรากฏว่า ลืม ! (คงประเภทเรียนเอาดีกรี …หรือเรียนแล้วไม่ปฏิบัติ ธรรมะจึงไม่ฝังรากเข้าสู่จิตใจ) บุคคลประเภทนี้จัดได้ว่าเป็น ผู้ที่ยังหลับไหล ลืมหลง จึงต้องคอยปลุกเขาให้ตื่น คือกระตุ้นให้เขาได้นำธรรมะที่เรียน มาปฏิบัติที่ตนเอง
๔. บุคคลที่สมควรที่จะเดินตามท่านได้ …
คือเป็นผู้ที่รู้จักตนเองดี มีธรรมะ มีสติรู้ในธรรมะตลอดเวลา คือรู้ตามสภาวธรรมที่ตนเรียนมา บุคคลประเภทที่ ๔ นี้ จัดเป็นบุคคลที่ฉลาด สมควรเดินตามทางท่าน
