ในสมััยพุทธกาล ชนชาวกาลามะแห่งเกสปุตตนิคมในแคว้นโกศล มีครูบาอาจารย์สอนเรื่องดับทุกข์อยู่อย่างมากมาย พวกหนึ่งสอนอย่างหนึ่ง อีกพวกหนึ่งก็สอนอีกอย่างหนึ่ง จนชาวบ้านไม่รู้่ว่าคำสอนไหนที่เชื่อถือได้ เมื่อพระู้ผู้มีพระภาคเจ้าทรงเสด็จผ่านมา จึงทูลถาม เรื่องที่พวกเขากำลังสงสัยสับสนกัน และไม่อาจทราบได้ว่าข้อปฏิบัติอย่างใดจะดับทุกข์ได้โดยตรง พระองค์ทรงตรัสสอนคนเหล่านั้นว่า...
1. อย่าได้เชื่อโดยเหตุสักว่า สิ่งนี้เป็นสิ่่งที่บอกต่อๆกันมา
2. อย่าได้เชื่อโดยเหตุสักว่า สิ่งนี้เป็นสิงที่่เขาได้ทำตามๆก้นมา(ประเพณี)
3. อย่าได้เชื่อโดยเหตุสักว่า มันเล่าลือกันกระฉ่อนไปหมดแล้วว่าเป็นความจริง
4. อย่าได้เชื่อโดยเหตุสักว่า มันมีอ้างอยู่ในปิฎก(คัมภีร์หรือตำรา)
5. อย่าได้เชื่อโดยเหตุสักว่า เป็นตรรก หรือ การคำนวน
6. อย่าได้เชื่อโดยการอนุมานเทียบเคียง หรือคาดคะเนเอาเอง
7. อย่าได้เชื่อโดยการตรึกตรอง
8. อย่าได้เชื่อโดยเหตุสักว่า มันเข้ากันได้กับลัทธิความเชื่อ และ ทฤษฎีความเชื่อของตน
9. อย่าไ้ด้เชื่อโดยเหตุสักว่า รูปร่างลักษณะน่าเชื่อถือ
10.อย่าได้เชื่อโดยเหตุสักว่า ผู้สอนเป็นครูเป็นอาจารย์ของเรา
ต่อเมื่อใดล่พิจารณาเห็นด้วยปัญญาว่า ธรรมเหล่านั้นเป็ุนอกุศล เป็นกุศ มีโทษ ไม่มีโทษ เป็นต้นแล้วจึงควรละหรือถือปฏิบัติตามนั้นเรียกว่า กาลามสูตร หรือ เกสปุตติยสูตร หรือ เกสปุตตสูตร
ในบางเรื่อง บางความเชื่อนั้น แม้การกล่าวอ้างว่าบอกต่อๆกันหลายชั่วอายุคนแล้ว มันก็ยังไม่เป็นที่แน่นอนว่าจะถูกต้องดีงาม มีโทษ ไม่มีโทษ ฯลฯ เสมอไป หรือบอกว่าฉันเห็นมากับตาตังเองเลยว่าเป็นจริง ถึงแม้ยินยันอย่างนี้ก็ยังเชื่อโดยทันทีไม่ได้ แน่ใจหรือว่าอะไรๆที่เราเห็นจะเป็นจริงดังที่เราเห็น
ขอให้เชื่อมั่นอยู่เสมอ ในเรื่องของกฏแห่งกรรมที่พระศาสดาของเราทรงค้นพบ ไม่มีศาสนาใดอีกแ้ล้วที่สอนให้ความอิสระทางความคิด ความเชื่อได้เท่ากับพุทธศาสนา ที่สอนให้มนุษย์ทุกคนใช้ปัญญาเป็นเครื่องตัดสินแม้แต่คำสอนของพระองค์เอง
โดยยืนยันได้จากข้อสุดท้ายที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า "มา สมโณ โน ครูติ" อย่าได้เชื่อโดยเหตุสักว่า สมณะนี้เป็นครูบาอาจารย์ของเรา นั้นหมายถึงพระองค์่เองโดยเฉพาะเลย แม้แต่พระองค์ตรัสเองก็อย่าเพิ่งเชื่อโดยทันที ต้องใช้ปัญญาพิจารณาไตร่ตรองดูก่อนแล้วจึงตัดสินใจเชื่อ หรือไม่เชื่อ และทางสว่างนั้นคงเป็นสุดยอดปราถณาของทุกๆคนไป....
ที่มา---หนังสืออยู่อย่างสว่าง
No comments:
Post a Comment