ต้น ไม่รู้ ไม่ชี้ นี่เอาเปลือก
ต้น ช่างหัวมัน นั้นเลือก เอาแก่นแข็ง
อย่างนั้นแล เอาแต่ราก ฤทธิ์มันแรง
ไม่มีกู ของกู แสวง เอาแต่ไบ
ไม่น่าเอา น่าเป็น เฟ้นเอาดอก
ตายก่อนตาย เลือกเอา ลูกใหญ่ ฯ
หกอย่างนี้ อย่างละชั่ง ตั้งเกณฑ์ไ้ว้
ดับไม่เหลือ สิ่งสุดท้าย ใช้เมล็ดมัน
หนักหกชั่ง เท่ากับ ยาทั้งหลาย
เคล้ากันไป เสกคาถา ที่อาถรรพ์
สัพเพ ธัมมา นาล อภินิเวสาย อัน....
เป็นธรรมนั้น หฤทัย ในพุทธนาม
จัดลงหม้อ ใส่น้ำ พอท่วมยา
เคีียวไฟกล้า เหลือได้ หนึ่งในสาม
หนึ่งช้อนชา สามเวลา พยายาม
กินเพื่อความ หมดสรรพโรค เป็นโลกอุดร.....
***********
No comments:
Post a Comment