ชาวพุทธเราควรจะอยู่ด้วยความทุกข์ ในอะไรๆที่เกิดขึ้น ให้ทำใจให้เ็ป็นสุขอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าสิ่งอะไรจะเกิดขึ้น ฝนจะตกฟ้าจะร้อง หรือว่ามีอะไรเกิดขี้นในวิถีชีวิตของเรา เราก็จะไม่เป็นทุึกข์ในเรื่องนั้น รู้จักวางในสิ่งนั้นๆ ไม่เข้าไปยึดถือด้วยความโง่ ความเขลา เพราะถ้าเราเข้าไปยึดถือด้วยความโง่ ความเขลา เราก็เป็นทุกข์ มันไม่ได้ประโยชน์อะไรแม้แต่น้อยที่นั่งเป็นทุกข์ แต่เป็นการลงโทษตัวเอง ลงโทษสุขภาพจิต สุขภาพกาย ทำ้ให้จิตเสื่อม ทำ้ให้ร่างกายเสื่อมโทรม แก่เร็ว แล้วก็ตายเร็วด้วย เพราะว่ามีความทุกข์มาก มีความกลุ้มใจมาก ตัดทอนสุขภาพทั้งกายทั้งใจ ให้น้อยลงไปเรื่อยๆ จึงไม่เป็นเรื่องดีแม้แต่้น้อย.....
ทางที่ดีนั้น...เราต้องไม่เป็นทุกข์เพราะสิ่งๆนั้น เพราะฉะนั้น เมื่อมีอะไรเกิดขึ้นเฉพาะหน้าให้พยายามคิดว่า ดีแล้ว พอแล้ว...หรือเท่านี้ก็ดีถมไปแล้ว อย่างนี้ใจก็สบาย เช่น คนทำมาค้าขาย เป็นนักธุรกิจ ทำกิจการต่างๆอยู่ตลอดเวลา บางคราวมันก็ได้กำไร บางคราวมันก็ขาดทุน บางคราวมัีนก็พอเสมอตัว คือไม่ได้กำไร แต่ไม่ขาดทุน เรียกว่าพอไปได้ ถ้าหากว่าจิตใจของเราไปตื่นเต้นอยู่กับสิ่งเหล่านั้น....พอได้ก็ดีใจ เกิดใจฟูขึ้น พอไม่ได้...ก็เเฟบลงไป ขึ้นแล้วก็ลงอยู่อย่างนี้ เหมือนกับวานรมันเต้นอยู่ในกรงของมัน ดิ้นรนอยู่แต่ออกไม่ได้ มันเป็นสุขที่ตรงใหน ในการที่จิตใจของเราเป็นอย่างนั้นไม่เป็นความสุขอะไร
เราจึงควรจะทำความพอใจในสิ่งที่มันเกิดขึ้น เช่นว่าจะขายอะไรไปได้เงินมาเ้ท่านี้ ได้กำไรนิดหน่อยก็ควรจะพอใจว่าได้กำไรเท่านี้ก็ดีถมไปแล้ว....ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย หรือว่าเราขายของได้สักเล็กน้อย เราก็ควรจะพอใจว่ายังขายได้อยู่ก็ยังดีหรอก ที่ขายไม่ได้เลยก็มีเหมือนกัน แต่นี่ยังขายได้ก็ยังดีไม่เป็นไร ทำใจให้สบาย วันใหนขายไม่ได้ เราก็ควรคิดว่ามันก็ไม่ดีทุกวันหรอก มันไม่สม่ำเสมอกันตลอดไปหรอก บางวันขายได้มาก บางวัยขายได้น้อย บางวันอาจจะขายไม่ได้เลย....เพราะเราไปบ้ังคับคนซื้อไม่ได้หรอก มันเป็นเรื่องความต้องการของเขา เมื่อเขามีความต้องการเพียงพอเขาก็ไม่มาซื้อเขาไม่ขาดเขาก็ไม่มาซื้อ แต่เมื่อใดเขาขาด เขาก็ต้องมาซื้อ คนเราไม่ใช่มันจะขาดทุกเวลาเมื่อไหร่ มันมีขาดบ้าง ไม่ขาดบ้าง
