เชื่อกฎแห่งกรรม

 

กฎแห่งกรรม คือ กฎแห่งการกระทำ 

หมายถึงการกระทำที่ประกอบด้วยเจตนา 

หรือความตั้งใจ จงใจ ที่เราทำไว้เอง 

ทั้งในอดีตและปัจจุบัน แล้วเราก็รับผลแห่งกรรมนั้น

เรียกว่า "กฎแห่งกรรม"

เรื่องของกรรม เป็นเรื่องลึกลับซับซ้อนมาก 

ลำพังปุถุชนคนธรรมดา ไม่อาจที่จะรู้ให้ตลอดสายได้ 

อย่าว่าแต่กรรมในอดีต ที่ข้ามภพข้ามชาติหลายชาติเลย 

แม้กรรมในปัจจุบันเราก็ยังรู้ได้ยาก 

เช่น บางคนทำแต่ความดีมาตลอด แต่ก็ได้รับความทุกข์ 

หรือความเดือดร้อนต่างๆ เป็นต้น 

บางคนทำแต่ความชั่วแต่ก็ได้รับยกย่องมีเกียรติเป็นต้น

ในที่นี้ไม่มีความประสงค์จะเขียนเรื่องกรรม 

เพราะมันยุ่งยากและเสียเวลามาก 

แต่จากการที่ได้ศึกษาและปฏิบัติธรรม มาเป็นเวลานาน

จนเกิดความมั่นใจว่า กฎแห่งกรรมนี้ยุติธรรมยิ่ง 

อยากขอให้ท่านผู้อ่าน

เชื่อพระพุทธเจ้าเถิดว่า 

"ทำดีย่อมได้ดี ทำชั่วย่อมได้ชั่วแน่"

การไม่เชื่อกรรม หรือกฎแห่งกรรม มีผลเสียมาก 

ที่บางคนท้อใจไม่อยากทำดี 

ก็เพราะไม่เข้าใจกฎแห่งกรรมอย่างถูกต้อง 

เมื่อไม่เข้าใจก็ไม่อยากทำความดี 

เมื่อไม่ทำความดี ชีวิตก็หมดความสุข

การเชื่อกฎแห่งกรรมเพียงประการเดียว 

ทำให้คนเราตั้งหน้าตั้งตาทำแต่ความดี 

ชีวิตก็ย่อมจะประสบความสุข ทั้งในชาตินี้และชาติต่อ ๆ ไป

บางคนอาจจะสงสัยว่า ก็เราไม่เคยทำความชั่ว

และได้ทำแต่ความดีมาโดยตลอด 

แต่ทำไมจึงได้รับความเดือดร้อนต่างๆ อยู่เป็นประจำ ? 

อย่าได้สงสัยให้เสียกำลังใจในการทำความดีเลย 

นั่นเป็นผลของความชั่วที่เราได้ทำไว้ในอดีตกำลังให้ผลอยู่ จงยินดีรับและทำความดีเรื่อยไป 

ในวันหนึ่งมันก็ย่อมหมด และกรรมดีก็ย่อมจะให้ผลเราบ้าง คราวนี้เราก็ย่อมจะได้รับผลของความดี 

คือความสุขอื้อซ่าไปเลยเชียวละ

ก็คิดดูหรือเอาอะไรตรองดูเถอะ ! 

ขนาดในชาตินี้เราไม่ทำชั่ว เรายังเดือดร้อนถึงเพียงนี้ 

แล้วถ้าเราขืนไปทำชั่วต่อเข้าอีก 

นอกจากในชาตินี้เราจะเดือดร้อนแล้ว 

ในชาติต่อไปเราก็ยิ่งจะเดือดร้อนใหญ่

อย่าสงสัยเลย กรรมกับการให้ผลของกรรม 

ย่อมลงตัวกันเสมอ เช่น เราทำบุญ เราก็ย่อมสบายใจ 

เราทำบาป เช่น ฆ่าเขา เราก็ย่อมจะทุกข์ใจ 

กลัวผลกรรมจะตามสนองก็เห็นกันอยู่เจ๋ง ๆ แล้ว 

ยังจะสงสัยอะไรกันอีกเล่า ? เราไหว้เขา เขาก็ไหว้เรา 

เราด่าเขา เขาก็ด่าตอบ 

ก็เห็นเหตุและผลกันอยู่ทนโท่แล้วนี่นา จะมัวชักช้าอยู่ไย ?

ที่คนส่วนมาก มักจะเข้าใจการให้ผลของกรรมผิด 

ก็โดยการเอาการให้ผลกรรมฝ่ายรูปหรือวัตถุ

ไปรวมกับการให้ผลกรรมฝ่ายนามหรือจิตใจไปเสีย

คือเข้าใจเพี้ยนไปว่าคนทำบุญให้ทาน 

จะต้องร่ำรวยทันตาเห็น 

เพราะทางพระสอนว่า คนให้ทาน 

เกิดชาติใดจะร่ำรวยมีเงินทองมากมาย

เป็นเศรษฐี มหาเศรษฐี เป็นต้น

แต่แล้วเหตุไฉนคนยิ่งทำบุญมาก ก็ยิ่งยากจนลง ? 

และคนเข้าวัดส่วนมากก็ล้วนแต่เป็นคนจนเล่า ? 

หรือว่าพระท่านจะหลอกให้คนทำบุญ 

ท่านจะได้ร่ำรวย กินดีอยู่สบาย ? 

ขอชี้แจงเรื่องผลของบุญ หรือผลของกรรมประเภทรูปและนามดังนี้

ผลบุญหรือกรรมประเภทรูป (วัตถุ) นี้ 

ค่อนข้างจะพิสูจน์ยาก 

เพราะรู้สึกว่า ผลของกรรมหรือบุญฝ่ายนี้ค่อนข้างจะเดินทางช้า ไม่ค่อยจะทันใจคนที่คิดมากเลย

แต่ก็ขอให้มั่นใจเถอะว่า 

เรื่องของการให้ผลของกรรมไม่ว่าจะเป็นฝ่ายบุญหรือบาปก็ตาม 

ย่อมจะลงตัวกันเสมอ จะมีตัวแปรให้เสียคิวไปบ้าง 

ก็ย่อมจะไม่พ้นวงจรของกรรมอีกเช่นกัน

ที่เราเห็นว่า คนรวยเข้าวัดทำบุญน้อย 

ก็เกิดจากเหตุ ๒ ประการ คือ หาเวลาว่างยาก 

กับประมาทมัวเมาในความมีทรัพย์ 

ตรงข้ามกับคนจน ซึ่งมีเวลาว่างมาก ( ลูกจึงมาก ) 

และมักจะเห็นโทษของความจน 

จึงตั้งหน้าแต่ทำบุญ หวังว่าชาติหน้าจะได้ร่ำรวยกับเขาบ้าง

ส่วนผลบุญหรือกรรมประเภทนาม ( จิตใจ ) นี้ 

เราสามารถเห็นได้ทันทีทันใดทั้งที่นี่และเดี๋ยวนี้เลยว่า 

คนทำบุญหรือทำความดี จิตใจย่อมจะสดชื่นและแจ่มใสในทันที 

หรือแม้เพียงแต่คิดเท่านั้น บุญก็เกิดแล้ว

ยกเว้นแต่คนที่ "มือถือสาก ปากถือศีล" 

หรือ "ปากปราศรัย น้ำใจเชือดคอ" 

หรือ "ทำบุญเอาหน้า ภาวนาตอแหล" เท่านั้นแหละ 

ที่การกระทำมักจะสวนทางกับความคิดอยู่ตลอดเวลา

การเชื่อกฎแห่งกรรมอย่างถูกต้อง 

จะช่วยตัดหรือปัดความผิดไปให้คนอื่นจนหมดสิ้น 

ทำให้เรายอมรับความจริงอันเกิดขึ้นจากผลกรรมว่า 

เป็นการกระทำของเราเอง เราทำไว้ด้วยตัวเราเอง 

ความทุกข์อันเกิดจากความคั่งแค้น 

ว่าคนอื่นมาทำให้เรานั้น ก็เป็นอันว่าหมดไป

เพราะว่าโดยแท้จริงแล้ว เราทำของเราเอาไว้เองทั้งนั้น 

แล้วเราจะไปตีโพยตีพายเอากับใคร ? 

ยิ่งเอะอะมะเทิ่งมากไปก็จะยิ่งขายหน้าท่านผู้รู้เขาเปล่า ๆ เสียภูมิของบัณฑิตหมด

"ก็เขามาทำให้ฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไรให้เขานี่นา"

บางคนอาจจะยังปากแข็งไม่ยอมเชื่อ ใช่ ! นั่นแหละ ? 

เราได้ไปทำกะเขาเอาไว้ก่อน ชาติก่อน ๆ โน้น ! 

ชาติไหนก็ไม่รู้ แต่ว่าเราต้องไปทำเขาไว้ก่อนแน่ 

อย่าได้ไปโต้ตอบเขาเลย มันจะได้หายหรือเจ๊ากันไป 

ขืนไปตอบโต้เขาก็จะทำให้ผลกรรมใหม่นี้ 

มันก็จะติดตามไปชาติหน้าอีกไม่รู้จักหมดกรรมหมดเวรกันสักที

ก็เหมือนเรื่องสมเด็จ (โต) ท่านตัดสินคำฟ้องที่ว่า 

มีพระสองรูปไปบิณฑบาติทางเรือ องค์หนึ่งพายหัว 

องค์หนึ่งพายท้าย แต่แล้วเหตุใดไม่ทราบ 

องค์พายท้ายเกิดเอาพายไปไปตีหัวองค์พายหัวเรือเข้า 

ท่านก็ไปฟ้องสมเด็จฯ สมเด็จฯ ท่านก็ตัดสินว่า

"ก็คุณไปตีเขาก่อนนี่ เขาจึงตีเอา"

พระรูปพายหัวเรือก็แย้งว่า

"กระผมไม่ได้ตีเขา เขาตีผมข้างเดียว"

สมเด็จฯ ท่านก็ยังยืนยันอย่างนั้น

จนต้องไปฟ้องพระผู้ใหญ่ที่ปกครองเหนือกว่าสมเด็จ (โต) 

ท่านก็จึงได้เฉลยว่า

"ถ้าพระองค์นี้ไม่ไปตีเขาไว้ในชาติก่อนแล้ว 

เหตุใดเขาจึงได้มาถูกตีในชาตินี้เล่า ?"

เรื่องนี้ก็ยุติกันไป เพราะสมเด็จฯ 

ท่านเล่นยกไปให้กรรมเก่าในชาติก่อนมันก็เอวังกันเท่านั้นเอง

เอาเป็นว่า การที่เราได้รับความทุกข์ ความเดือดร้อน 

ความยากจน ความไม่สบายกาย 

ความไม่สบายใจทั้งหมดเหล่านั้น 

ล้วนเป็นผลมาจากกรรมชั่วของเราในอดีตโน้นกำลังให้ผลอยู่ 

(อย่าถามว่าชาติไหนนะ ? ผู้เขียนก็ไม่รู้เหมือนกัน 

เชื่อพระปัญญาตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าท่านน่ะ)

ส่วนว่าเราได้รับความสุข ความสบาย ความร่ำรวย.... 

นั่นก็เป็นผลของกรรมฝ่ายดี 

ทั้งในอดีตและในปัจจุบันกำลังให้ผลอยู่ 

ผสมผสานกันจนแยกไม่ออก 

แต่ก็เห็นได้ง่ายๆว่า แม้ว่าคนนั้นจะมีบุญมากปานใด ? 

ก็จะส่งให้มาเกิดในตระกูลที่ร่ำรวยเท่านั้น 

แต่ถ้าโง่และขี้เกียจในชาตินี้ มันก็ไม่พ้นความยากจนไปได้

เป็นอันว่า การเชื่อกฎแห่งกรรมนั้น มีแต่ผลดี 

คือช่วยเป็นกำลังใจ ให้ทำความดียิ่งๆ ขึ้นไป 

และความดีนั้นย่อมมีผลเป็นความสุข 

ผู้ทำความดีก็ย่อมจะมีความสุขในปัจจุบัน 

และแม้สิ้นชีพไปแล้ว 

ก็ย่อมจะไปเกิดในสุคติอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

ที่มา -- ธรรมรักษา