คนเรานั้นเกิดคนเดียว ตายคนเดียว
ไม่ได้เอาสมบัติมา ไม่ได้เอาสมบัติไป
รักกกันเพียงใด ก็ต้องมาผูกจำจาก
ข้ามาคนเดียว ข้าไปคนเดียว
ไม่มีใครเป็นอะไรของใคร
ต่างคนต่างมา ต่างคนต่างไป
ยิ่งยึดยิ่งทุกข์ ปล่อยวางได้จึงเบาสบาย
ดิน น้ำ ลม ไฟ นั้่นไม่รู้จักกัน
อุปาทานเท่านั้นที่สร้างมายามาผูกพัน
เมื่อความโง่เข้าครองงำจะผูก
เมื่อปัญญาแจ่มแจ้งจะสลัดคืน
เมื่อมาจากดิน ท้ายที่สุึดก็สลายกลายเป็นดิน
ยึดเอาไว้ก็ได้แต่ทุกข์ตอบแทน
อยากโง่ก็ยึดต่อไป คิดได้ก็วางเสีย...
