# ผู้ฝึกตน..!
‘...การปฏิบัติไม่ถูกแต่ยังฝืนปฏิบัติอยู่
เป็นการล้าและเต็มไปด้วยทุกข์
ไม่ปฏิบัติอะไรเลย เราจะสบายกว่า
เมื่อปฏิบัติผิดมันก็บดบังอยู่อย่างนั้น
เพราะไปปฏิบัติเข้านั่นเอง
ดังนั้นเราต้องปฏิบัติให้เป็นสติ ให้เป็นสมาธิ
คือให้ต่อเนื่องมั่นคงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อได้เคลื่อนมืออย่างนี้
อาจจะเป็นความไร้สติก็ได้ แม้ว่าเราปฏิบัติอยู่อย่างเข้มแข็ง
ที่สำคัญที่สุดก็คือต้องให้มันเกิดปัญญา ให้มันรู้
ให้มันเห็นการเคลื่อนไหว การรู้การเห็น ไม่ใช่การคิดเอา
การคิดเอานั้นเป็นสิ่งที่เทียมปัญญา ซึ่งมันไม่คงทน
พิสูจน์ตัวเองไม่ได้ พิสูจน์เมื่อมีการกระทบอารมณ์แล้ว
มันไม่สามารถที่จะคุ้มกันได้ เพราะมันเป็นสิ่งเทียมปัญญา
การรู้การเห็นยังเป็นทุกข์ เพราะว่ายังต้องรู้ต้องเห็น
แต่ถ้าการปฏิบัติอย่างนั้นมันจะพัฒนาไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งมันรู้ล้วนๆ และไม่รู้อะไรเลย
การรู้ล้วนๆ โดยไม่รู้อะไรเลยนั้น
เป็นสิ่งพิเศษที่สุดในชีวิตของมนุษย์เรา..ฯ’
.....
: ท่านเขมานันทะ
ภาพ : พระสงฆ์ออกบิณฑบาต ที่สะพานบุญ บ.แพมบก ต.ทุ่งยาว อ.ปาย จ.แม่ฮ่องสอน<กฐิน ๒๘ ต.ค.๖๑>
