ความพอ

 

ขึ้นชื่อว่า.. “ความพอ”..
ไม่มีในหัวใจของผู้ที่ไม่รู้

จักคำว่า..(มี)..

คำว่า “มี”
จึงไม่มีความหมายสำหรับผู้ที่..(มี)..ไม่พอ..
...
เมื่อได้สิ่งใดมาแล้ว...
แทนที่จะ “พอ”
แต่กลับมีความรู้สึก “มันยังไม่มีพอ”
จึงต้องแสวงหาของใหม่ ๆ มาอีก..
เพื่อ..สนองความอยาก...เป็นทาสความอยากต่อไป..
อยากมี..อยากได้..อยากเป็น..ปรารถนาขึ้นไปเรื่อย ๆ..

พอมี..พออยู่..พอได้..พอเป็น..
ในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง..
เมื่อได้สิ่งนั้นแล้ว..
ไม่เกินสิบวัน..ความรู้สึกที่ว่าชอบ..ว่าดี..
ก็จะกลับเป็นความรู้สึก.. “เฉย – เฉย”
ในสิ่งที่คิดว่า..ดีที่สุด..เยี่ยมที่สุด..ในขณะนั้น..
เพราะนี้เป็นธรรมชาติของความอยาก..

พอได้สมอยาก..
ความอยากจบลง..ก็อยากได้สิ่งใหม่ที่คิดว่าดีกว่า..ขึ้นมาใหม่อีก..
แต่ถ้าไม่ได้สมอยาก..
ก็จะพยายามแล้ว..พยายามอีก..เพื่อให้ได้มันมา..

แต่ถ้าเรารู้จักคำว่า..
พอมี...มีแบบพอ..
มีพอ...แบบพอมี..
นั่นคือ..พอใจในสิ่งที่มี...ยินดีในสิ่งที่ได้..
ไม่ว่าจะได้..หรือจะมี..หรือจะเป็น..
ก็ให้รู้เท่าทันตลอดเวลา..
แบบพอดี..พออยู่..และพอเพียง..

มี...แต่ไม่พอ...
ทำให้รวย...กลับกลายเป็นจนได้..
พอ...แต่ไม่มี..
ทำให้จน...กลับกลายเป็นรวยได้..
มีแต่พอ..พอแต่มี..
อย่างนี้เรียกว่า..รวยอย่างแท้จริง..ไม่มีคำว่าจน..


บทความโดยดีดีจากชายน้อย ธรรมะไทย